In mijn vorige blog vertelde ik dat “de waarheid” niet bestaat. Dat we in gesprekken interpreteren op verschillende niveaus, ook wel de interpretatieladder genoemd en dat we elkaar daardoor niet kunnen bereiken. Een post die veel bekeken is. Wel ruim 1200 keer.
Ik gaf aan dat ik ervaar in trainingen dat deelnemers vaak in gesprek gaan over de inhoud. Denk aan: ” Je was te laat, je bent onze afspraak niet nagekomen of je voldoet niet aan bepaalde verwachtingen en deze worden besproken”.
Dat is helemaal prima als men samen op de inhoud zit. Mochten er emoties in het spel zijn, gaat dit helaas niet werken. We vinden het super “veilig” om dan toch te blijven doorpraten over de inhoud met als resultaat dat het doel niet behaald wordt.
Je hebt bijvoorbeeld iets afgesproken met een collega en deze houdt zich weer niet aan de afspraken of de collega blijft te laat komen. Er komt geen verbetering, kost bakken met energie en er kunnen conflicten ontstaan.
Wat is dan de reden dat we niet naar de emotie gaan? Wat ik ervaar is, dat de deelnemer dat toch ongemakkelijk vindt en het gewoon weg niet weet. De deelnemer voelt daarin ook een bepaalde weerstand. Ik hoor dan: “ik ben zijn therapeut niet”. En ja, dat klopt helemaal, dat ben je ook niet. Je hoeft niemand door te zagen. Je hoeft alleen maar oprechte interesse te tonen waarom het voor diegene niet haalbaar is om zijn werk te doen of om op tijd te komen. Negen van de tien keer hoor je het echte verhaal, de emotie erachter. Dan kan je weer naar elkaar toe bewegen. Vanuit het “echte” verhaal kunnen er weer afspraken gemaakt worden. Blijven communiceren, blijven vragen en blijven checken. Niet als iemand zijn therapeut maar omdat je gezamenlijke grond wilt creëren en een fijne samenwerking.
Ik wens jullie allemaal een fijne werkdag toe.
