En als ik je nou zeg dat “de waarheid” niet bestaat?
Vaak kom ik in trainingen tegen dat deelnemers gaan stoeien op de inhoud en de interpretatie daarvan. Ze zien op dat moment even niet dat een collega het anders bedoelt. Dat er een hoop emotie onder zit. Die emotie wordt niet erkend. We vragen er niet naar. We horen alleen de woorden die de ander uitspreekt en interpreteren deze in onze eigen belevingswereld. Dat bestempelen als waarheid maar is dat ook echt zo?
Deze deelnemer ook, de relatie met haar collega was niet optimaal. Ze zaten continue in elkaars vaarwater en zoals ze zei: ” ik heb het al zo vaak aangegeven dat ze haar werk niet op orde heeft. Ik heb mijn verwachtingen uitgesproken, haar feedback gegeven maar het blijft. We begrijpen elkaar gewoon niet.”
We gingen samen het gesprek in. Ik als haar collega. Zij deed haar feedback. Ik gaf haar terug dat zij alleen aan het woord was. Haar ” waarheid” op mij plakte en geen vraag aan mij had gesteld. Ze stuitte tegen weerstand en ja dit is waar ze tegenaan liep. Ze kwam er niet doorheen.
Toch maar weer terug naar de LSD techniek. Luisteren, samenvatten en doorvragen. De tweede ronde ging ze ervoor. Ze vertelde waar zei tegen aanliep en vroeg aan haar hoe zij het zag. Ze creëerde gezamelijke grond. Het gesprek ging weg van de inhoud. Ik kon vertellen wat mij dwars zat in onze samenwerking. Ik kon ” mijn waarheid” vertellen. Of het voor haar inhoudelijk klopte? Dat deed er voor nu even niet toe. We begrijpen elkaar op een ander niveau. Ze daalden af op de interpretatieladder en ging van inhoud naar gevoel.
De waarheid is voor iedereen anders, wat we voelen kunnen we beter begrijpen. Mooi om deze deelnemer deze stappen te zien maken.
